Në gushtin e vitit 1939, Madridi ishte një qytet i shkatërruar — nga bombardimet e Luftës Civile, nga hakmarrja, nga njerëzit që fshiheshin dhe nga ekzekutimet që ndodhnin çdo ditë pranë mureve të Varrezave Lindore. Më 5 gusht, dhjetëra persona u ekzekutuan, përfshirë edhe grupin e njohur si Trembëdhjetë Trëndafilat, shkruan Marca, përcjellë Kërlaçki.
Në ato ditë të errëta, futbolli po përpiqej të gjente sërish ritmin e tij, pas tre vitesh ku shumë prej lojtarëve kishin humbur jetën. Pak pas përfundimit të luftës, autoritetet urdhëruan rikthimin e Kupës së Mbretit, të cilën Sevilla e fitoi në Montjuic më 29 maj.
Pas tre gushtesh pa futboll, për shkak të gjakderdhjes, në vitin 1939 gazetat nisën sërish të flasin për këtë lojë. Nuk përmendeshin transferime miliona dollarëshe apo yje që ndryshonin skuadra – gjithçka kishte të bënte me rindërtimin.
Stadiumi i Chamartin, si shumica e fushave të futbollit në Madrid, kishte pësuar shkatërrime të mëdha gjatë luftës. Disa ishin bombarduar; të tjerat, si fusha e Real Madridit, ishin shndërruar në kampe trajnimi për milicitë apo në skena për tubime politike e ndeshje solidariteti.
Megjithë vështirësitë, flitej për përforcime. Trajneri Paco Bru pretendonte se nuk dinte asgjë, duke ia lënë çështjen drejtuesve. Ndërkohë, Hernandez Coronado pohonte se nuk kishte diçka në zhvillim, por sipas zakonit të shtypit, një mohim i prerë nënkuptonte se e kundërta po ndodhte.
Telenovela e verës 1939 kishte një emër: Gaspar Rubio. Ai kishte braktisur Madridin për në Kubë, por tani po trokiste sërish në derën e klubit. Për disa muaj, “Mbreti i Astragalit” u rikthye te Real Madridi.
Më 1 tetor 1939, Real Madridi u kthye zyrtarisht në futboll, duke luajtur në Valladolid në ndeshjen hapëse të Mancomunado de Castilla. Fitore 1-2, me dy gola nga Rubio. Por në dhjetor, në nisje të La Ligës, ai tashmë nuk ishte më pjesë e skuadrës.
Në verën e atij viti, dhjetëra punëtorë punuan për të rregulluar fushën e dëmtuar. Në vend të karrigeve të rrënuara, u ndërtuan tribuna betoni dhe u vendos një gardh rrethues një metër i lartë. Prej 5 shtatorit, skuadra nisi përgatitjet për sezonin e ri, ndërkohë që Bru kishte ftuar disa lojtarë që më herët për stërvitje tri herë në javë.
Emra të njohur të para-luftës mungonin: Zamora dhe Ciriaco ishin tërhequr, ashtu si vëllezërit Regueiro dhe Emilin. Por Quincoces, Lecue dhe Leoncito ishin ende aty — dëshmi se, pavarësisht gjithçkaje, Real Madridi po ringrihej.
