Në vitin 2005, tre ditë para “El Clasico”-s kundër Real Madridit, Ronaldinjo më telefonoi në shtëpi, në mes të natës. E hapa telefonin dhe ai më tha:
“Andres, e di që është ora tre e mëngjesit, por duhet të të them diçka – në qershor po largohem nga Barcelona. Vëllai im sapo ka përfunduar marrëveshjen me Real Madridin. Shifrat janë të jashtëzakonshme dhe nuk mund t’i refuzoj. Ti je i ri, do të më kuptosh. Të lutem, mos i thuaj askujt, as në zhveshtore e as në klub. Mos më tradhto, sepse ty të besoj më shumë se kujtdo. Natën e mirë, Andres.”
As që më la të përgjigjesha – sapo tentova të flisja, ai e mbylli telefonin.
Të nesërmen, gjatë stërvitjes, ndjeva një heshtje të çuditshme rreth meje. E gjithë skuadra sillej ndryshe, të gjithë e përqafonin Ronaldinjon dhe i tregonin një afeksion që nuk e kisha parë kurrë më parë.
Erdhi dita e “El Clasico”-s dhe në dhomën e zhveshjes në “Santiago Bernabeu”, Ronaldinjo u ngrit dhe tha:
“Djem, sot luajmë një ndeshje të rëndësishme. Ata janë të fortë, por këto ditë kam kuptuar se ne jemi si një familje. Secilin prej jush e kam telefonuar natën, në fshehtësi, dhe i kam thënë se po largohem në qershor – dhe askush nuk ka nxjerrë asnjë fjalë. Kjo më tregoi se jemi gati të vdesim, por kurrë të mos tradhtojmë njëri-tjetrin. Do të qëndroj këtu edhe për shumë vite. Tani le të dalim në fushë dhe t’u japim këtyre madrilenëve një mësim futbolli”.
Atë mbrëmje, Ronaldinjo shënoi dy gola të paharrueshëm kundër Real Madridit. Barcelona fitoi 3–0 dhe ai u largua nga fusha mes duartrokitjeve të tifozëve madrilenë.
– Andres Iniesta
